Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/290

 — Wyjeżdżał pan?
 — Tak.
 — Ale... ale... nie zagranicę?
 — Nie.
 — Mój Boże! — zaśmiała się. — Co mi do głowy może przyjść. A gdzież pan był?
 — Za pracą.
 Weszła panna Kosicka. Przyniosła tacę z herbatą. Nakrywając stół, poruszała się dziwnie nerwowo i kanciasto. Wyglądała jakoś nieproporcjonalnie, wąskie ramiona, szeroka i płaska w biodrach, krótkie nogi. Była pomimo niedużego wzrostu ciężka i przysadzista. Miała wąskie, brzydkie usta, czarne, krótko obcięte włosy, rysy niesymetryczne i ostre, tylko oczy piękne, prawie czarne, poważne i wyraziste.
 — Przegryziemy trochę — oznajmiła rzeczowo. — Jest po dwie bułki na osobę.
 — Wiesz, Marjetko — zwróciła się do niej Mika. — Pana Murka nie było w Warszawie, wyjeżdżał na robotę.
 — A dokąd? — zapytała Kosicka.
 — Na kolej. Do uprzątania śniegu — odpowiedział Murek.
 — Śniegu?... Już chyba od miesiąca niema śniegu.
 — Tak, ale ja później musiałem przycupnąć w jednej wiosce, bo szukali mnie.
 — Kto?
 — Policja.
 — Co pan mówi! — przestraszyła się Mika.
 — Czegóż od pana chcieli?...
 Murek wzruszył ramionami:
 — Ach, była tam taka awantura, strzelanina. No, i mnie uważali za jednego z inspiratorów.
 — Jakto? — krzyknęła Kosicka. — Przy stacji Majdanowo?