Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/292

ło wydajna. A jakże mogła być wydajna, skoro ludzie nie mieli sił... Niektórzy już od dwuch lat głodowali, kawałka uczciwej posilnej strawy nie widzieli! Jakże miała iść robota, kiedy śnieg w dziurawe buty właził, a nad człowiekiem wciąż tylko pokrzykiwano, żeby prędzej!
 Opowiedział o licznych zatargach, o pobiciu inżyniera, o poobiedniem przemówieniu i wreszcie o samej strzelaninie. Opowiedział, jak przyjechała policja i jak zaczęto szukać Trzewika.
 — A mnie właśnie przezywano Trzewikiem. Tedy dałem nura. Ciemno było, śnieg padał gęsto, ślady zasypał. Błądziłem przez noc, a rankiem doszedłem do pewnej małej wioski, gdzie i przesiedziałem kawał czasu.
 — A w wiosce nie szukali?
 — Jakoś nie. Zato tu po domach noclegowych szukali. Dlatego nie mogę tam nocować.
 — I gdzież pan sypiał? — ze łzami w oczach zapytała Mika.
 — Różnie, Po stajniach, a teraz w szopie przy składzie desek.
 — Zaszczują człowieka — potrząsnęła zaciśniętemi pięściami panna Kosicka. — Zaszczują, jak psy!
 — I czemuż pan do nas nie przyszedł? — z wyrzutem powiedziała Mika.
 Murek skrzywił się:
 — Tegoby jeszcze brakowało. Paniom...
 — Zaraz, doktorze — przerwała rzeczowo Kosicka. — A czy policja zna pańskie nazwisko?
 — Wogóle?
 — No nie, czy wie o tem, że Trzewik spod Majdanowa, to pan?
 — Skądże może wiedzieć. Tam nazwiska nikomu nie są potrzebne.
 — I do listy przy werbunku nie podawał pan swojego?