Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/312

 Gdy już wychodził, zaczęli się podnosić i inni. Idalkę Wacuś nakrył kołdrą.
 — Śmierci na nią niema — zajęczał żałośliwie.
 — Życie z człowieka wyciśnie szantrapa — potwierdził Majster.
 Przez szparę w zasłonie Murek zerknął na kanapę. Pościel nie była ruszona. Widocznie owa Arletka spędziła noc gdzieindziej.
 Wychodził właśnie z bramy, gdy zatrzymała się taksówka i wyskoczyła z niej ładna, śniada panna w długiej czarnej jedwabnej sukni. Murek przez tę chwilę, kiedy płaciła szoferowi, zdążył zauważyć, że ma bardzo umalowaną twarz i śmiałe spojrzenie.
 Poczekał aż weszła do bramy i zapytał dozorczynię:
 — Co to za panienka?
 — Panienka to ona w łokciu — jowialnie oświadczyła kobiecina — a mieszka u tejto wróżki, co i pańska osoba. U pani Koziołek.
 — Aha! Arletka — pomyślał Murek.
 Tegoż dnia miał sposobność poznać Arletkę osobiście. Gdy wrócił do domu, nie było w pokoju nikogo poza nią. W kuchni coś pitrasiła stara Koziołkowa.
 Arletka w długim różowym szlafroku siedziała przy oknie i lakierowała paznokcie. Teraz nie była wcale umalowana i przez to wydała się znacznie młodsza. Napewno nie miała więcej, jak dwadzieścia lat.
 — Dobry wieczór — skłonił się Murek.
 — Dobry wieczór — skinęła głową i przyjrzała się mu z zaciekawieniem.
 — Jestem tu nowym sąsiadem pani — objaśnił, ponieważ nie spuszczała zeń wzroku.
 Była bardzo ładna i gdyby nie wyskubane do cieniutkiej kreski brwi, jej urodzie nie miałby nic do zarzucenia. Przy-