Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/313

tem wywierała wrażenie dumne, co Murkowi zawsze się podobało.
 — A może przeszkadzam pani w ubieraniu? — zapytał.
 — Nie — uśmiechnęła się.
 — Bo ja mogę wyjść. Mnie wszystko jedno.
 — Pan bardzo uprzejmy, ale nie trzeba. Gdybym chciała, zaciągnęłabym kotarę. Zresztą dziś nigdzie nie idę. Dopiero wieczorem do zajęcia.
 — To pani pracuje na nocnej zmianie?
 — Jakto na zmianie? — zdziwiła się i nagle wybuchła śmiechem: — ach u nas jest tylko jedna zmiana, właśnie nocna. Ja pracuję na dancingu.
 Obejrzała paznokcie pod światło i dodała:
 — W takiej budzie na Chmielnej. Pewno pan nieraz tamtędy przechodził. Nazywa się Dancing-Club.
 — Owszem — przytaknął.
 — No, i tak — powiedziała bez znaczenia, lecz z widoczną chęcią podtrzymania rozmowy.
 Murkowi jednak zrobiło się przykro, sam nie wiedział dlaczego. Wolałby sądzić, że dzisiejszego ranka wracała od narzeczonego, niż wyobrazić ją sobie, jako fortancerkę w jednym z tych nocnych hulaszczych lokalów.
 — Ten narzeczony też musi być ładny numer — pomyślał — jeżeli pozwala jej na to.
 I powiedział ogólnikowo:
 — Wesoła praca.
 — Taka sobie. Lepsza ta, niż żadna.
 — Zawsze lekka.
 — O nie! — zaprotestowała — niechby pan tak spróbował całą noc przetańczyć z pierwszym lepszym. Najczęściej pijanym w dodatku. No i pić. Nie cierpię pić.
 — A musi pani, żeby podbić rachunek gościa?
 — Oczywiście. Koleżanki, to co pewien czas wstają od stolika idą do garderoby i palce w usta... Ale ja tego strasz-