Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/314

nie się brzydzę. Nie umiem. Raz spróbowałam i wtedy tak mnie głowa rozbolała i naprawdę rozchorowałam się. Okropne! I ten zaduch w lokalu. Do nas przyjeżdżają już z innych knajp. Rzadko który, trzeźwy. A ja mam wciąż takie szczęście, że nie dadzą mi spokoju. Siada taki przy stoliku i już pyta, czy Arleta wolna...
 — Ładne imię.
 — Tak mnie przezywają — wyjaśniła rzeczowo. — Ja wolę swoje, chociaż podobno jest brzydkie.
 — A jak pani na imię?
 — Zofja, Zośka. Pospolite, to prawda, ale...
 Do pokoju weszła pani Koziołek, ostentacyjnie kłapiąc szerokiemi pantoflami i niosąc z szacunkiem talerz z parującą jajecznicą.
 — Proszę — postawiła przed Arletką — na słonince. Tylko niema co rozgadywać się, bo ostygnie.
 — Tem lepiej, ciociu — poklepała starą po ramieniu Arletka — nie lubię przecie gorącego.
 Baba jednak ściągnęła brwi i karcąco spojrzała na Murka:
 — A pan coś straszne rozmowny?... Nie wyglądał...
 — Ciociu — przerwała Arletka — a chleba dostanę?
 — Zaraz — odpowiedziała krótko i już w milczeniu przyniosła w ręku bochenek i nóż.
 Gdy wyniosła się spowrotem do kuchni, Arletka zabrała się do jajecznicy i jadła z apetytem.
 — Czy pani jest siostrzenicą pani Koziołkowej? — zapytał Murek półgłosem.
 — Skądże — odwróciła się doń z pełnemi ustami. — Ona jest ciotką mojego Kazika.
 — Narzeczonego?
 — Aha. On jest piekielnie zazdrosny i dlatego muszę tu mieszkać pod okiem pani Koziołek.
 — No, nie wydaje mi się, by pani Koziołek była zbyt surową strażniczką cnoty.