Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/315

 — Wiem, — zaśmiała się. — Wiem, o czym pan myśli, o Idalce, tak?
 — Może...
 — Czy i pan już zapoznał się z jej miłością? — zachichotała. — Idalka oporu nie uznaje. Ani wyboru. Każdy dobry.
 — Co do mnie, niema obawy...
 Arletka nagle spoważniała..
 — Wszyscy jednacy — powiedziała z pogardą. — Każdy z was zapiera się, śmieje się z jej brzydoty, spluwa, a gdy mu tylko ta krowa wpakuje się do łóżka... jazda! Zapomina o wszystkiem. Samcy!
 — Za pozwoleniem — ironicznie zauważył Murek. — Czy to on, czy ona? Kto kogo atakuje?
 — Ach, nie w tem rzecz — zniecierpliwiła się. — Skoro wie pan, że to u niej choroba.
 — Wcale tego nie wiedziałem.
 — Mówię panu, choroba. Ale wy, mężczyźni! Czasami, gdy nie idę do pracy i wieczorem kładę się spać, to przecie słyszę, co oni mówią i jak z nią rozmawiają. A w nocy?... Sam pan wie. Nie mogę zasnąć, tak mnie to złości i śmieszy. Idalka, biedactwo, na nic nie zważa. Jak się, panie, nazywa taka choroba?
 — Skądże pani przypuszcza, że ja mam to wiedzieć?
 — Bo... bo pan jest — zawahała się — pan jest inteligent.
 — I z czego to pani wnioskuje, czy z mojej elegancji, czy z delikatnych rączek?
 Zaśmiała się kokieteryjnie:
 — Już ja umiem poznać się na takich rzeczach. Pan myśli, że u nas w Dancing-Clubie nie bywają różni?... Oho! Zaczynając od arystokratów i ministrów, a kończąc na właścicielach remiz dorożkarskich. I trzeba odrazu skapować się, jak z takim gadać.