Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/317

stał już członkiem partji komunistycznej, lecz w porę ugryzł się w język.
 — Mnie to nic nie obchodzi — odezwała się znudzonym tonem.
 — Widzi pani i ja trochę znam się na ludziach. Więc poco, pani mnie buja?...
 — Ja? — szeroko otworzyła oczy.
 — Właśnie. Czy warto tyle czasu ze mną gadać, skoro chodziło pani tylko o dowiedzenie się, czy nowy współlokator nie jest z policji i nie wprowadził się tu do szpiclowania?
 Zarumieniła się i, czując to, wybuchła śmiechem, by zatuszować zmieszanie.
 — Ładnie pani się śmieje, ale lepiej było spytać wprost. Wówczas powiedziałbym, że nie, a pani, jeżeli się chociaż trochę zna na ludziach, nie pytałaby się więcej i tem samem oszczędziłaby pani sobie przykrości rozmawiania. Ot co. A tak, to dała mi tylko pani do zrozumienia, że boi się pani policji, że zatem są jakieś powody tych obaw. I gdybym był agentem, łapaczem, szpiclem, dopiero teraz wpadłbym na myśl posądzania pani.
 Powiedział to wszystko z łagodną ironją. Arletka nie próbowała mu przerwać, jednak gdy skończył, zaprzeczyła:
 — Nic do ukrywania nie mam. Proszę bardzo. A pana nie posądzam, tylko tak wyszło z rozmowy.
 — No, no — pobłażliwie podniósł rękę Murek.
 — Daję panu słowo! Czyż pan jest o sobie tak złego zdania, że rozmowa z panem, to przykrość?
 — Jestem takiego zdania.
 — Więc bardzo się pan myli.
 — Niechże się pani nie wysila — spojrzał na nią z nieukrywanem lekceważeniem. — Tu nie dancing, a ja nie hrabia, ani inny maglarz, tylko zwykły pisarz warsztatowy.
 — Głupi pan jest — rzuciła niecierpliwie.