Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/323

 — Tak samo, jak naprzykład pana nie zainteresowało moje życie.
 — Co znowu — mruknął. — Nigdy tego nie powiedziałem...
 — Ale pan dał mi do zrozumienia. Nie przyszedł pan wtedy, I ja wiem dlaczego. Pan ma swoją kobietę i jest pan zakochany.
 — Nie, nie mam.
 — Żadne zapieranie się, nie pomoże. Ja się nie mylę.
 — Czy dlatego, że nie przymilam się do pani?
 — A pewno! — powiedziała wyzywająco. — A pozatem, niech pan nie myśli, że nie wiem o tem, że pan już trzy razy wyrzucił Idalkę, która pchała się do pana. Pan ma kochankę.
 — Jeżeli pani podoba się tak myśleć — wzruszył ramionami — to proszę bardzo. Jednak całkiem z innych powodów nie czekałem wtedy na panią.
 — Z innych?... — zastanowiła się. — I to możliwe. Uważa mnie pan za bydlątko, nie warte zachodu. Za dziwkę?...
 — Bynajmniej. Tylko proszę mi wytłumaczyć, poco miałbym zbliżać się do pani?...
 — Jakto, poco?
 — Ma pani przecie swego narzeczonego.
 — I cóż stąd? Czy nie wolno mi nikogo znać poza nim?
 — Wolno, ale nie warto. Sądzę, choć jeszcze go nie widziałem, że musi to być chłop młody i morowy, że ma na panią silny wpływ, że, słowem, zaspokaja wszystkie pani potrzeby, fizyczne i duchowe.
 — Ach tak... A z czegóż to pan wnioskuje, że ma na mnie aż tak wielki wpływ?
 — Z czego? — zaśmiał się. — No, przecież trzyma panią gorzej, niż na uwięzi, a pani drży na myśl jego gniewu. A już trzeba mieć kogoś w garści, by go pchnąć na taką... na