Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/361

browolnie, czy przemocą, czy podstępem. I nie patyczkować się.
 — I pani tak robi?
 — A tak!
 — I daje to pani zadowolenie?
 Wzruszyła ramionami:
 — W każdym razie większe niż gdyby mnie wyzyskiwano. Ja wiem, panu nie odpowiada takie życie jak moje. Dobrze, ale pan ma możność brania z życia tego co chce. Czy ja wiem: pieniądze, władza, kobiety. Tylko ręce wyciągnąć. Ale trzeba chcieć i nie być mazgajem. Świat przed nim stoi otworem, a on do Abrahama, bo nie ma dla kogo żyć! Ładne rozumowanie. Przecie tem lepiej, że nie ma pan dla kogo. Tem pan jest wolniejszy.
 — A sumienie?...
 Arletka zaśmiała się pogardliwie:
 — Niech pan, panie Franku, da ogłoszenie: jest do wynajęcia sumienie. Założę się, że pies z kulawą nogą nie przyjdzie... Co tu gadać! Dużo pan miał pożytku z tego swego sumienia?
 Murek wypił jeden po drugim dwa kieliszki wódki i milczał. Lokal opustoszał już prawie zupełnie. Orkiestra pakowała swe instrumenty. Arletka nie przestawała mówić.
 — Zamykamy, proszę państwa, zamykamy — przynaglali zapóźnionych gości kelnerzy.
 — Przecie pan ma trzydzieści kilka lat, a nic pan życia nie użył. Nic — nie ustawała Arletka — przez te przesądy, przez tę głupią moralność, której każdy ma pełną gębę dla innych. A won z taką moralnością!
 — Może i racja... Może i racja — odezwał się Murek.
 — Nie może — ucieszyła się — napewno racja!
 — Zamykamy — stanął przed lożą kelner z gotowym już rachunkiem.