Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No214 p3 col1.png

a potem wychodził z saloniku, Walentyna nie przestawała się uśmiechać...
 Skoro jednak młody hrabia zamknął drzwi za sobą, biedna sierota osunęła się na krzesełko, ukryła twarz w dłonie i wybuchnęła głośnym łkaniem.
 Klarunia przerażona tym napadem żalu, według niej nieprzewidzianego i niczem nieusprawiedliwionego, przybiegła do siostry, oderwała przemocą rączki jej od twarzy, przyłożyła usteczka swoje do mokrych od łez policzków Walentyny i zapytała:
 — Co ci się stało, siostrzyczko?...
 — Nic mi nie jest, dziecino droga... — szepnęła zapytywana.
 — Dla czegóż płaczesz zatem?...
 — Nie wiem doprawdy sama...
 — Czy cię kto zmartwił?...
 — Nie...
 — Możeś chora?...
 — Nie...
 — Naprawdę?...
 — Naprawdę...
 — To nie płacz, proszę cię o to...
 — Już nie płaczę...
 Rzeczywiście, wzruszenie przechodziło.
 Łzy przestały płynąć, uśmiech powrócił na usta.
 Słyszeliśmy odpowiedź młodej dziewczyny udzielonej siostrze na zapytanie: Czego płaczesz? — Nie wiem sama!
 Było to zupełnie prawdziwem, choć nie prawdopodobnem na pozór...