Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No220 p2 col3.png

 — Niechajże tak będzie... — wymówiła cichutko Walentyna. — Chcesz pan... słuchaj mnie zatem: Przedewszystkiem, przebaczam panu z całego serca kłamstwo, jakiego niewinności dowiodłeś mi najzupełniej... Wdzięczną mu jestem za wyrażone uczucia, wdzięczną za chęć ofiarowania mi nazwiska swego...
 — Przyjmujesz je zatem?.. — wykrzyknął Vogel.
 Dziewczę potrząsnęło głową przecząco.
 — Odmawiasz?... — jęknął kasyer z mistrzowsko udanem przerażeniem.
 — Czułabym się bardzo winną względem pana, gdybym mu pozostawiła najlżejszą, najbardziej oddaloną nadzieję... Żoną pańską nigdy nie będę.
 — Dla czego? Nie cierpisz mnie, pani?...
 — Nie... nie... nie o to chodzi...
 — A zatem?...
 — Przestałam już należeć do siebie...
 — Kochasz pani innego?...
 Walentyna cała spłoniona, dała znak potwierdzający.
 Vogel zwiesił głowę na piersi i zniżył głos w sposób, którego mogliby mu pozazdrościć najsławniejsi tragicy teatrów bulwarowych.
 — O! ja nieszczęśliwy!.. Pierzchnęły zatem marzenia moje! Wszystkie sny moje złote w niwecz się obróciły! Runął gmach mego szczęścia!... Dokoła mnie próżnia... pustka!...
 Każdą inną kobietę rozśmieszyłyby te urywki melodramatyczne, ale Walentyna niedoświadczona i naiwna, Walentyna nie znająca wcale życia, uwie-