Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No225 p2 col1.png

 Wtedy znowu odezwał się głos, znany już Walentynie.
 — Uspokój się pani, niebezpieczeństwo minęło. — Nędznicy uciekli... Nie oprą się chyba aż w Paryżu... Odprowadzę panią do domu...
 Opatrznościowy wybawca, nie otrzymawszy odpowiedzi, zawołał:
 — Gdzie pani jesteś, na Boga, i czemu milczysz? Przyjacielem jestem bardzo szczerym, choć zapoznanym... Herman Vogel jestem...
 Znowu żadnej odpowiedzi.
 Kasyer (którego naturalnie odgadli przedtem już czytelnicy) zapalił zapałkę woskową, zobaczył pannę de Cernay bladą, z ustami zatkanemi fularem i rękami w tył związanemi.
 — Wielki Boże! — wrzasnął ze grozą. — Nędznicy!...
 I chwycił Walentynę w objęcia i poniósł ją, biegnąc do domku otwartego na roścież.
 Posadził ją na krześle, odwiązał fular i uwolnił ręce.
 Pierwsze słowa, jakie wyjąkała biedna sierota, były: Panie Vogel, oswobódź siostrzyczkę moję, patrz, co ci niegodziwcy zrobili z tem maleństwem!
 Herman pospieszył uwolnić Klarunię, której nic złego się nie stało, ale która, jak się domyśleć łatwo, przestraszoną była szalenie.
 Biedactwo rzuciło się z płaczem i łkaniem na szyję Walentyny.
 Ta ostatnia, jak mogła, uspakajała wylęknio-