Strona:Dramaty małżeńskie by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No254 p4 col2.png

 — Tak.
 — Dzisiaj?.
 — Wieczorem.
 — Dla czego?
 — Czy nie możesz mi kilku dni poświęcić? Cieszyłam się tą nadzieją.
 — Niepodobieństwo... Muszę powracać do pułku.
 — Przysięgnij mi — ciągnęła hrabina, przerażona wyrazem twarzy syna — przysięgnij, że nie masz żadnej złej myśli!
 Zapytany w ten sam sposób przez Walentynę, Lionel odpowiedziałby:br>  — W łeb sobie palnę — i miał taki zamiar stanowczo.
 Ale nie miał odwagi zadać tak strasznego ciosu sercu matki, nie chciał przyznać się jej do zamiaru odebrania sobie życia.
 Zresztą po co się ma zabijać?
 I tak tego, co spotkało, nie przeżyje!
 — Objawiłaś mi, matko, wolę swoję, szanują ją, bom ci winien posłuszeństwo... czegoż możesz więcej odemnie wymagać? Nie masz litości nademną. Poświęcasz niemiłosiernie, szczęście moje dla przesądu, bo nie uznaję i nigdy nie uznam, iżby połączenie się z uczciwą kobietą, mogło zaćmić honor, świetnego, jakie noszę, nazwiska. Ty, matko, sądzisz przeciwnie, ulegam zatem przekonaniom twoim.
 — Ale ulegasz tylko, — przerwała pani de Rochegude.
 — Tak — odrzekł. Lionel — spełniam tylko obowiązek synowski i nic zgoła więcej. Ucałuj