Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/011

dząc się po łysinie — jutro raniutko wyjeżdżam a roboty huk.
 — Kiedy, widzisz, Józiu, ja mam jakieś złe przeczucie...
 — Co drugi dzień masz złe przeczucia.
 — Tak, ale patrz, już po dziesiątej, a nie słychać psów w ogrodzie.
 — Bo deszcz leje. Psy siedzą gdzieś w kącie.
 Pani Helena stała jeszcze chwilkę i nagle zawołała z gniewem:
 — Żadnego pożytku z ciebie nie mamy.
 I w tej chwili zgasło światło. Zgasło jednocześnie w całej willi.
 — Jezus, Marja! — krzyknęła pani Helena. — Co to jest?!
 — Mamo! — rozległ się z hallu głos Tunki — Światło się zepsuło.
 — Nieszczęście! — jęknęła pani Helena.
 — Żadne nieszczęście — zirytował się pan Żołnasiewicz — poprostu woda zalała przewody tak, jak w zeszłym tygodniu. Gdzie są świece?
 — W kredensie, ale ja tam nie pójdę za żadne skarby.
 — Więc daj klucze.
 Pan Żołnasiewicz zapalił zapałkę i przy jej pomocy dobrnął do sypialni gospodarza, gdzie na nocnym stoliku znalazł elektryczną latarkę.
 — Zadzwoń najpierw do pogotowia elektrycznego — niecierpliwiła się pani Helena.
 — Właśnie to chę zrobić. Gdzieś tu na biurku musiała być ich kartka. A, jest.
 Podniósł słuchawkę i trzymał ją przez chwilę przy uchu:
 — Stacja się nie odzywa! — mruknął.
 — Jakto się nie odzywa! Pozwól! — wyrwała mu słuchawkę i spojrzała nań z ironją, bo właśnie rozległ się sygnał stacji. Nakręciła numer i usłyszała spokojny niski głos: