Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/021

ła mu obiad: kluski kartoflane na mleku i gryczaną kaszę ze skwarkami. Sama usiadła i przyglądała się z upodobaniem apetytowi Murka.
 — Kasza pewno wyschła? — zapytała troskliwie.
 — Gdzie tam. Od dawna takiej nie jadłem. A która to może być godzina?
 — Może być i ósma — zaśmiała się, — ale jest dopiero czwarta.
 — A cóż w warsztacie tak cicho?
 — Sobota, fajerant.
 — A mąż?
 Wzruszyła ramionami:
 — Wiadomo, fajerant. Poszedł chlać. Taka już nasza kobieca dola. W tygodniu to robota, w niedzielę to już leci na wiec, czy na zebranie, a fajerant — chla po knajpach. Tylko ja muszę ciągle siedzieć w domu.
 — Cóż — perswazyjnie powiedział Murek, — taki porządek. Mężczyzna musi zarobić na chleb, ma swoje obowiązki polityczne, no, i rozrywka mu przecież, raz na tydzień, przy sobocie, należy się.
 — A mnie nic nie należy się?... Pocóż się ze mną żenił, skoro go nigdy na oczy nie widzę?
 Murek uśmiechnął się:
 — No, bo w nocy ciemno.
 — My już dziesięć lat ze sobą żyjem — machnęła ręką, — to i ta noc żadna antrakcja.
 Spojrzał na nią uważniej. Była brzydka, chuda i koścista, a w dodatku, chociaż blondynka, skórę na łydkach i rękach, aż do łokcia, miała mocno owłosioną. Na górnej wardze zaznaczały się wyraźne wąsiki, a pod dolną, rzadziutka, jakby hiszpańska, bródka. Ruchy miała żywe, zręczne, drażniące, spojrzenie zaczepne, uśmiech miły.
 — To pani nudzi się — zagadnął.
 — A pewno.