Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/044

zapewniała Murka, — w którą stronę się człowiek ruszy, on wciąż oczu z niego nie spuszcza.
 W oszklonej bibljoteczce Murek, rozłożył makulaturę, zaś na wierzchu, na biurku, i wszędzie gdzie się dało, porozkładał książki „fachowe”.
 Nie tracąc też czasu, przystąpił do przerysowania tuszem na większe kartony rycin astrologicznych, różnych horoskopów, figur, pentagramów i kabalistycznych znaków. Narazie poprzypinał pluskiewkami kartony do ścian, obiecując sobie oprawić je w ramki i oszklić, gdy wróżbiarstwo zacznie dawać dochody.
 Tym razem miał jeszcze stare sprawy na głowie.
 Trzeba było pokazać się w partji, gdzie w związku z jego zniknięciem mogły się ugruntować podejrzenia.
 W lokalu partyjnym, zakonspirowanym jako biuro wynajmu filmów, starzy towarzysze nie poznali Murka, a najbliższy jego współpracownik, towarzysz Dyl, przyjął go pytaniem:
 — Szanowny pan w jakiej sprawie?
 — Chciałem zapytać, czy nie macie nowego filmu z Gretą Garbo, towarzyszu Dyl? — zażartował Murek.
 W biurze zapanowała konsternacja, a Dyl uśmiechnął się blado:
 — Szanowny pan się myli. To jakieś nieporozumienie. Ja się nazywam Stupiński.
 Murek wybuchnął śmiechem:
 — I nie wstyd wam!? Nie poznajecie?...
 Jeden z obecnych, towarzysz Zeitman, zawołał:
 — O, do djabła! Toż Garbaty!
 Dyl otworzył usta:
 — Niechże was, towarzyszu! Do teatru moglibyście grać.
 — A jaki elegant! — podchwycił zezowaty Rybicz.
 — Co się z wami działo?