Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/045

 — Posyłano po was dwa razy z C. K. W. Ale w mieszkaniu dawnem już was nie było.
 — I w warsztatach kolejowych nie pracujecie?
 Murek machnął rękami:
 — Węszą za mną.
 — Bo?
 — Dużoby gadać. A u nas tu widzę szczęśliwie: wszyscy w komplecie?
 Dostrzegł nieufne spojrzenia od początku, a i teraz Dyl, który zbyt był impulsywny, by umieć dobrze się maskować, przyglądał się Murkowi podejrzliwie.
 — W komplecie — odpowiedział zdawkowo i zapytał: — A wyście myśleli, że nie?
 — Dlaczego miałem myśleć?... Cieszę się. A na... moje miejsce wyście weszli?
 — Jakto na wasze?
 — No, bo długo mnie nie było. Sądziłem, iż Egzekutywa albo was mianowała, albo delegowała kogoś innego.
 Towarzysz Dyl zapytał:
 — A wy co? Chcecie ustąpić?
 — Moje chcenie, czy niechcenie mało tu znaczy — zauważył Murek.
 Towarzysz Dyl odwrócił się i zamienił porozumiewawcze spojrzenie z innymi, poczem zwrócił się do Murka.
 — Chodźcie, towarzyszu Garbaty, pogadamy.
 Murek wszedł za Dylem do małego pokoiku, w którym tak niedawno jeszcze sam urzędował. Odrazu zorjentował się, że już ktoś zajął jego miejsce i to nie Dyl, gdyż w popielniczce pełno było niedopałków, a Dyl nie palił. Te same kąty, w których kiedyś Murek czuł się jakby w sztabie wielkiej i dążącej ku szczytnemu zwycięstwu armji, wydały mu się dzisiaj równie szare i obojętne, jak i reszta świata, z którym się pożegnał nazawsze. Zdawał sobie sprawę, że wprowadzono go tu teraz pod pretekstem pogawędki, że