Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/047

 — Musicie się aż tłumaczyć?
 — Nie aż, tylko poprostu wyjaśnić, dlaczegom tak długo nie przychodził.
 Udając, że nie dostrzega nieufności Bigelsteina, Murek opowiedział zawiłą historję o tem, jak wpadł w oko policji, jak usiłowano go pewnego dnia przyłapać i zrewidować na Powiślu, jak uciekł z narażeniem życia przez strychy i dachy.
 — No, i od owego dnia — zakończył — ukrywałem się, nie pokazując nosa na ulicę.
 — A gdzieżeście się tak ukrywali? — z ironiczną dobrotliwością zapytał Bigelstein.
 — Gdzieżby, jak nie u towarzysza Kuzyka.
 — Kto to jest? — zwrócił się Bigelstein do Dyla.
 — O, to zupełnie pewny nasz człowiek. Często korzystamy z jego mieszkania — odpowiedział Dyl.
 Bigelstein zdziwił się:
 — I wyście tam cały czas siedzieli?
 — A cóż miałem robić? Wolałem to, niż dać się złapać. Tych szpiclów namnożyło się tyle, że wprost nosa na ulicę wychylić nie można. Ja i teraz staram się jak najmniej wychodzić.
 Bigelstein wzruszył ramionami.
 — Jesteście przesadnie zdenerwowani, towarzyszu. A to szkoda. Do roboty w partji potrzebni są ludzie ze zdrowemi nerwami. Tak.... tak... Więc siedzieliście wciąż u tego Kuzyka?
 — U niego
 — Dziwi mię tylko, dlaczegoście przez niego nie dali nam znać, gdzie jesteście?
 — Tak byłem roztrzęsiony, że nawet i tego się bałem.
 — A w warsztatach kolejowych już nie zamierzacie pracować?
 — Narazie nie mógłbym. A wogóle znalazłem sobie lep-