Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/055

 — Arletka!...
 Ona chwyciła go za rękę:
 — To ty!
 — Chodźmy.
 Wprowadził ją do pokoju, zamknął drzwi i zaśmiał się:
 — Myślałem, ba, byłem pewien, żeś mnie nie poznała tam na ulicy.
 — Bo i nie poznałam.
 Murek zdziwił się:
 — Więc jakim sposobem znalazłaś mnie?
 Arletka rozejrzała się po pokoju:
 — To nie było trudne, poznał cię ten drań.
 — Kazik?
 — Tak.
 Murek przygryzł wargi.
 — Psiakrew — zaklął pod nosem. Już myślałem, że będę miał spokój. Widzisz: jakoś się urządziłem, jakoś żyję... Myślałem... A ta szelma ma oczy!... Czy on czeka na dole?
 — Skądże — wzruszyła ramionami Arletka — uwalił się i śpi.
 — A ciebie on tu przysłał?
 Skinęła głową:
 — On. On nie wie, że te Mahatma to ty. Myślał, żeś się temu Mahatmie wynajął do rozlepiania reklamek. Kazał mi pójść na wróżbę i wypytać o adres tego człowieka, który chodził z reklamami. Nawet dał mi piątaka za honorarjum.
 — A ty co mu powiesz? — spojrzał na nią ponuro.
 Arletka pomału zdjęła palto, kapelusz, podeszła do biurka, obejrzała czaszki, szklaną kulę, puhacza, zapaliła papierosa i zapytała, nie patrząc na Murka:
 — Dlaczego nie przyszedłeś wtedy do „Szwedzkiego”?
 — Zachorowałem. Miałem grypę.
 — Kłamiesz.