Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/056

 Murek popatrzył na nią zdziwiony:
 — Poco miałbym kłamać?
 — Chciałeś się ode mnie odczepić.
 — Zwarjowałaś — zaśmiał się — gdybym się nie bał, że u Koziołkowej mnie poznają, dowiadywałbym się i tam.
 — Jakto i „tam”, boś się gdzie dowiadywał?
 — W Dancing Clubie, w innych lokalach. Przepadłaś jak kamień w wodę. Myślałem, żeś wyjechała z Warszawy.
 — A nie bujasz — zerknęła ku niemu niedowierzająco.
 Murek puknął się w czoło:
 — Zastanów się, kobito! Po jakiego djabła miałem cię unikać? Człowiek się cieszy, że nareszcie ją spotkał, a ona z posądzeniami wyjeżdża!...
 Arletka nie dała się jeszcze przekonać, ale ze zmiany jej tonu i wyrazu twarzy widać było, że chciałaby wierzyć. Murek zaczął jej opowiadać o wszystkiem co go spotkało w tym czasie, o tem, jak wpadł na pomysł swego obecnego procederu, jak skompletował atrybuty wróżbiarskie.
 Słuchała z nader żywem zainteresowaniem.
 — Ty wiesz, że to nie jest głupi kant — orzekła z przekonaniem. — Na tem można zrobić hopy.
 — Hopy nie, ale na życie starcza.
 — Bo inaczej się trzeba do tego zabrać. Nieraz już dawniej, patrząc, jak do Koziołkowej różni ludzie przychodzą, myślałam o tem. Na tem można zbić forsę. Są różne sposoby...
 Murek zaciekawił się:
 — Jakież to sposoby?
 Arletka jednak nie odpowiedziała. Wstała. Zajrzała za kotarę, gdzie stało łóżko, i zapytała:
 — No, i co mam powiedzieć Kazikowi?
 — Jak uważasz.
 — Bo widzisz, — zawahała się, — to będzie zależało...
 — Od czego?