Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/057

 Zbliżyła się doń i spojrzała mu wprost w oczy.
 — Jak będzie z nami?...
 Murka trochę zaskoczyło to pytanie. Arletka nie przestała mu się podobać. Raczej przeciwnie: wyglądała teraz ładniej, niż przedtem. Działał zresztą na Murka zawsze jej chłodny rozsądek, a mówiąc poprostu, cynizm. Ilekroć myślał o przyszłości, zawsze przychodziła mu na myśl ona. Postawienie jednak sprawy tak zdecydowanie, wydało mu się jakiemś niebezpieczeństwem. Jak będzie z nami! Czy nie wyobraża sobie czasem, że się z nią ożeni?...
 Odpowiedział dyplomatycznie:
 — Będzie jak najlepiej. Jak sama zechcesz.
 — U kogo ty tu mieszkasz?
 — Wdowa, staruszka.
 — Ma córkę?
 — Dajże spokój, — zaśmiał się. — Widzę, do czego zmierzasz, Nie mam żadnej kobity...
 — Oprócz — przerwała mu — tych, które do wróżby przychodzą.
 Murek wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie:
 — Jesteś zazdrosna?
 — Nie, — potrząsnęła głową. — Chcę tylko wiedzieć, jak sprawy stoją. I czy mam poco... — nie dokończyła, lecz Murek domyślił się, z ostrego błysku w jej oczach, że ma to związek z owem rzuconem kiedyś, na wspomnienie Czarnego Kazika: „On nie będzie żył”.
 — Ja bardzo tęskniłem za tobą, — zaczął Murek, — sądziłem jednak, żeś ty już o mnie zapomniała, żeś może nawet wyszła zamąż...
 Zaśmiała się:
 — Za kogo?
 — No, choćby za tego swego Kazika.
 — Wolałabym skoczyć do Wisły — powiedziała ponu-