Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/058

ro. — I tak mi życie zbrzydło. Nie pracuję teraz w żadnym lokalu. On mi nie daje.
 — Więc co robisz?
 — Nic. Leżę i palę papierosy.
 — U Koziołkowej?
 — Nie. Mieszkam razem z nim.
 — A on wie, że ty go nienawidzisz? — zapytał Murek.
 — Gdybym mu to nawet codzień powtarzała, to i takby nie uwierzył.
 Spojrzała na zegarek. Murek zapytał:
 — Więc co mu powiesz?
 — Jakoś wykręcę. Czy będziesz wieczorem w domu?
 — Oczywiście.
 Wyciągnęła do niego rękę i powiedziała bez uśmiechu:
 — Jeżeli będę mogła, przyjdę.
 Odprowadził ją do drzwi i wrócił zamyślony. W zachowaniu się Arletki i w tonie, jakim mówiła, było coś przykrego, obcego, odstręczającego. Teraz już wprawdzie nie obawiał się z jej strony podstępu, lecz nie wyobrażał sobie, by stosunki ich mogły się znośnie ułożyć.
 Przez cały dzień trapiła go ta sprawa. Nawet przyjmując klientów, był wbrew zasadom roztargniony i plótł na odczepne, co mu ślina na język przyniosła.
 Było już po dziesiątej i właśnie układał się do snu, gdy przyszła. Była w doskonałem usposobieniu, wesoła, namiętna, a nawet czuła.
 — Zastanawiałam się długo — powiedziała — i doszłam do wniosku, że niesłusznie cię posądzałam. Ale żebyś ty wiedział, jak ja byłam na ciebie wściekła. No, teraz nie mówmy już o tem.
 Przysiadła obok Murka na łóżku i ocierając się oń dodała:
 — Mam dziś dużo czasu. On gra. Nie wróci aż nad ranem.