Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/104

ka, — takie życie businessmana. Nie zazdroszczę ani panu, ani memu ojcu.
 Murek zaoponował:
 — Czyż życie pan Czabana, któremu pani przygląda się codzień, może być nazwane monotonnem? Raczej jest nieustannym ruchem...
 — Właśnie nieustannym — przerwała, — a nawet burza, która trwa wiecznie, staje się monotonna i nudna.
 — Jeżeli ktoś nie ma innych zainteresowań.
 — Prawda. Pan, zdaje się, pozatem jest lekarzem?
 — Bynajmniej. Jestem doktorem, ale nie medecyny. Doktorem filozofji.
 Panna Tunka spojrzała nań z zaciekawieniem:
 — Jakże pan łączy filozofję z interesami?
 — Przeciwnie, dzielę je, dzielę swój czas między interesy i pracę naukową.
 — A naukowo pracuje pan z zamiłowania?
 — Oczywiście, proszę pani, tylko dlatego mogę część swego życia poświęcić nauce, że resztę poświęcam interesom.
 — Jakaż dziedzina wiedzy pana zajmuje? Filozofja ścisła?
 — Okultyzm — odpowiedział Murek i dostrzegł w oczach panny Tunki żywsze zainteresowanie.
 Okazało się, że i ona nie była w tych sprawach zupełnym laikiem. Zajmowała się spirytyzmem i przeczytała kilka książek o hipnozie. Murek poczuł się nawet zakłopotany, gdy skolei przeszła na psychoanalizę i psychologję, domagając się od niego, by wypowiedział swoje zdanie o teorjach Freuda, Charcota, Kraft-Ebinga, Richeta i innych, o których z dawnej uniwersyteckiej lektury pozostało mu tylko mgliste wspomnienie. Zdołał jednak jako tako wybrnąć z sytuacji, gdyż panna Tunka widocznie nie miała egzaminatorskich zamiarów i wszystko brała za dobrą monetę.
 Spędzili ze sobą całe popołudnie, a przy kolacji siedzieli