Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/115

 — Proszę pani, już straciłem na to wszelką nadzieję.
 — Dlaczego?
 — Gdzież taki mól książkowy, jak ja, taki niezgrabiasz w stosunku do kobiet, pochłonięty nauką i interesami, ma czas na wyszukanie sobie żony... Ani czasu, ani umiejętności.
 — Przesadza pan.
 — Nie. Dzisiejsze panny nie takich lubią mężczyzn.
 — A cóż panu brakuje?
 — Powodzenia.
 — Bo pan o nie nie zabiega.
 — Nie umiem.
 — Nudny pan jest!
 — Właśnie.
 Jechali jakiś czas w milczeniu. Na skręcie ukazał się motocykl i Murek w obawie, by koń panny Tunki nie spłoszył się, chwycił go za cugle. Wałach jednak zachował się zupełnie spokojnie.
 — Czy pan nie był żonaty? — odezwała się panna Tunka.
 — Nie. Byłem tylko zaręczony.
 Głos mu załamał się i tak zmienił, że spojrzała nań uważniej.
 — I kochał ją pan?
 — Tak.
 — A ona?
 — Była... była największą tragedją mego życia. Zniszczyła je, splugawiła, opluła, podeptała.
 Zacisnął zęby i dodał:
 — Nie wyobrażałem sobie, by jeden człowiek mógł drugiemu sprawić tyle krzywdy, taką podłością zapłacić za najpiękniejsze, za najgłębsze uczucia.
 — A... ona żyje?