Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/142

 — No, niema poco tracić czasu. Szkoda zostawiać te meble, ale co się da, trzeba zaraz spakować. Z dworca niebezpiecznie będzie jechać, ale wynajmiemy taksówkę do Żyrardowa i tam wsiądziemy do pociągu. Sprytnie ich zbajerowałeś.
 Murek jednak potrząsnął głową:
 — Mylisz się. Ja wcale nie mam zamiaru jechać.
 — Jakto? — zdziwiła się.
 — Mówiłem im prawdę. Wolę śmierć, jak dawne życie w nędzy.
 — Chyba oszalałeś!
 — Może.
 — Ależ i tak dojdziemy do nędzy! Skąd ty dla nich weźmiesz tyle pieniędzy! I co ty myślisz, że nie skończą z nami? Jedyna rada uciekać.
 — Nie chcę. Nie mogę.
 — Dlaczego nie możesz? Pojedziemy do innego miasta. Tu daliśmy sobie radę i tam damy.
 — Nie.
 Chwyciła go za ramiona:
 — Franek! Tyś chyba zwarjował! Więc co? Dasz się im doić?
 — Nie wiem, nie wiem....
 — Opamiętaj się!
 Murek chwycił się za głowę i zaczął chodzić po pokoju:
 — Bagno, bagno, bagno — powtarzał.
 — Musimy jechać — przekonywała Arletka — spróbujemy wydostać się zagranicę. Zobaczysz, jeszcze wypłyniemy znowu.
 Napróżno jednak starała się go przekonać. Murek nawet nie szukał kontrargumentów. Jakżeby mógł jej powiedzieć, że marzeniem jego jest nie mozolne i pełne niebezpieczeństw „dorabianie się“, lecz zapewnienie sobie wygodnego i dostatniego bytu, że wiele już w tym kierunku przygotował,