Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/169

 — Więc pani bawi się w filantropję? Jakże? Sierotki, czy staruszki?
 Zaśmiała się i zmieniła temat rozmowy. Potem zabrała się do przygotowania posłania dla Murka na tapczanie.
 — Proszę się rozbierać i kłaść spać — zakomendrowała. — A ja muszę ubierać się. Mam w szpitalu jednego chorego, który bardzo się cieszy, gdy przyjdę trochę wcześniej. Po operacji biedak cierpi na bezsenność. Niech pan tu się czuje, jak u siebie w domu. W śpiżarni znajdzie pan mleko i jajka, a bułki i coś jeszcze przyślę przez dozorczynię. Bo ja będę mogła wrócić dopiero o dziewiątej wieczorem. Oczywiście zastanę pana?
 — Tak sądzę. Ale od siódmej rano do dziewiątej wieczór! Kto widział tak pracować.
 — No, mam przerwę na obiad. Między szpitalem i lecznicą.
 — A obiad je pani w szpitalu?
 — Nie, na mieście.
 — Więc może spotkamy się i zjemy razem? — zaproponował.
 Mika zmieszała się.
 — Ach, nie... Widzi pan, ja nie będę sama.
 — A, przepraszam, w takim razie...
 Wahała się chwilę i wreszcie zdecydowała się:
 — Bo ja... Ja jestem zaręczona. I właśnie z Tomkiem, z moim narzeczonym... Zawsze razem jemy obiad.
 Murek mimowoli obejrzał się na fotografję:
 — Bardzo przystojny i elegancki młody człowiek — zauważył konwencjonalnie.
 — Muzyk. Wielki talent. Wszyscy znawcy przepowiadają mu piękną przyszłość.
 — Pianista?
 — Nie, skrzypek. Fenomenalny talent. Ach, pan go posłucha, to sam pan się przekona. Nie było jeszcze tak mięk-