Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/170

kiego, tak aksamitnego dotknięcia. A pozatem komponuje.
 — No, to składam pani najlepsze życzenia...
 — Dziękuję. Widzi pan... i ja znalazłam swój cel w życiu. Tomek, jak każdy wielki artysta, jest jak dziecko. Trzeba się nim opiekować, dbać o niego, pielęgnować...
 — Nie wygląda na słabowitego — skonstatował Murek. — Chłop musi być zdrowy, jak byk.
 — Dzięki Bogu. Tylko jego nerwy, jego nerwy! On jest taki wrażliwy. I nic dziwnego. Może to właśnie jest warunkiem artyzmu. Prawda?... Czasami kaprysi, jak pięcioletni chłopczyk. I taki niezaradny, niepraktyczny. No, wprost nie wiem, jak dałby sobie radę bezemnie. A jaka to byłaby szkoda, gdyby taki talent zmarnował się. I talent, i człowiek. Bo on w gruncie jest najzacniejszym, najszlachetniejszym chłopcem...
 — W gruncie. A nie w gruncie?
 — Wogóle — zapewniła. — Wogóle to wyjątkowy człowiek. I tak bardzo mnie kocha! Bardzo mnie kocha. Bardzo... Niech tylko skończy konserwatorjum. To najważniejsze. A jest troszeczkę leniwy — zaśmiała się. — Trzeba go czasami zapędzać do pracy.
 — Ile on ma lat?
 — Dwadzieścia siedem. Ale wygląda znacznie młodziej. Prawda?...
 — Owszem... — przyznał Murek.
 — Zaraz panu coś pokażę.
 Wybiegła i przyniosła pudło ze skrzypcami. Otworzyła je z pietyzmem. Wewnątrz owinięte jedwabiem leżały skrzypce.
 — To jego, Tomka. Bardzo drogie i stare skrzypce. Dostał je w spadku po stryju. To niespodzianka, którą dla niego przygotowałam, bo za tydzień są jego urodziny.
 — Jakto? On nie wie, że dostał taki spadek?