Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/177

tości strzelał do człowieka, który go ratował. A teraz pragnie jego zgonu.
 Stanął przed fotografją Kańskiego i powiedział głośno:
 — A jednak pogardzam nim. Pogardzam, chociaż nie mam do tego prawa.
 Naskutek jednak tych rozmyślań zrezygnował z zamierzonego „otwierania oczu“ Mice. Gdy przyszła i zabrała się do przyrządzania kolacji, umyślnie zbył milczeniem jej wzmiankę o narzeczonym. Nie mógł jednak powstrzymać się, by nie okazać jej więcej serdeczności niż zazwyczaj. Zdawała się tem nawet być trochę zdziwiona.
 Zwymyślała go za wiktuały, które kupił, i zmartwiła się, gdy jej powiedział, że otrzymał już pieniądze:
 — Jak pan umie psuć mi wszystko! — zawołała.
 — Psuć?
 — No, tak. Proszę patrzeć — wyjęła z torebki banknot stuzłotowy — pożyczyłam to specjalnie dla pana. I tak się cieszyłam, że panu pomogę!
 — Pani, panno Miko — powiedział wzruszony, — naprawdę warta jest wiele, bardzo wiele...
 — Niech pan ze mnie nie kpi — zaczerwieniła się, lecz spojrzała mu w oczy i wyciągnęła doń ręce: — Dziękuję panu. Niech pan mi wierzy, że takie uznanie z pańskich ust znaczy dla mnie dużo więcej, niż...
 Urwała, a Murek zapytał:
 — Dlaczego czyjeś uznanie wogóle ma być ważne?
 — Popierwsze nie czyjeś, lecz pańskie, a podrugie wiara we własną wartość jest konieczna do życia, jak powietrze. Sam mi to pan kiedyś powiedział.
 — Kiedyś... tak... Kiedyś dużo się mówiło, kiedy wszystko wydawało się proste i jasne.
 — Czy to znaczy, że pan zmienił zdanie?
 — Nie to. Tylko... Wiara we własną wartość... Pojęcie wartości jest wielostronne i bardziej skomplikowane, niż się