Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/179

 — On? — skonsternowała się.
 — Przecie jako narzeczony...
 — Ach, zapewne. Ale Tomek nie przyjdzie.
 Jednak musiało ją to zastanowić, gdyż po kilku minutach, gdy już przesłała pościel dla Murka na tapczanie, odezwała się znowu:
 — Tomek musiałby mi uwierzyć.
 — Gdyby zaś nie uwierzył?
 — To świadczyłoby brzydko o jego charakterze.
 — A dotychczas wszystko dobrze o nim świadczy?...
 Wzruszyła ramionami:
 — Każdy ma swoje zalety i wady.
 — A powiedziała mu pani o tem, że tu jestem?
 — Och, nie zamierzam robić z tego tajemnicy, ale narazie nie wspominałam mu o tem, Z innych zresztą powodów...
 — Bo jest zazdrosny?
 — Bo... zazdrosny bywa, nawet bardzo. Ale do pana... do pana ma szczególniejsze uprzedzenie.
 Murek zdziwił się:
 — Przecież mnie na oczy nie widział!
 — Tak, ale ja... dość często mówiłam mu o panu. I Tomek ubrdał sobie — zaśmiała się, — że ja chcę go przerobić na obraz i podobieństwo pana.
 Zarumieniła się i dodała pośpiesznie:
 — A przydałyby mu się niektóre pańskie cechy.
 Murek nic nie odpowiedział. Mika krzątała się jeszcze chwilę, poczem wyciągnęła doń rękę, życząc dobrej nocy. Wziął obie jej ręce i ucałował kilka razy w milczeniu. Jakąż miał ochotę przytulić ją do siebie, ale opamiętał się i powiedział:
 — Nigdy pani nie zapomnę tej dobroci... Tej niezasłużonej, potwornie niesprawiedliwej dobroci. Dobranoc. Dobranoc.
 — Dobranoc, panie Franku.