Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/187

 — Nie, nie można — lakonicznie odpowiedział Zimny.
 — A no, to trudno.
 Jechali w milczeniu. Wreszcie samochód zatrzymał się przed niewielkim drewnianym domem, na ulicy Skierskiej. Wysiedli i Murek wszedł za Zimnym do pracowni szewskiej. W pierwszej izbie było bardzo ciasno. Pracowało tu pięciu czy sześciu młodych żydów, pod oknem terkotał na maszynie długobrody, siwy kamasznik. Do drugiej wchodziło się po kilku krzywych stopniach.
 Przewidywania, a raczej obawy, nie zawiodły Murka. Pierwszą osobą, którą tu zobaczył, był ów barczysty robotnik z piątki Kuzyka, co pamiętnego wieczoru stał przy ladzie w kawiarni Majewskiej. Poza nim było tu jeszcze pięciu mężczyzn, zupełnie Murkowi nieznanych.
 Zapanowała chwila ciszy. Czuł na sobie uważne, badawcze spojrzenia, lecz nie speszył się.
 — O co chodzi, towarzysze? — zapytał swobodnie.
 Wówczas mały i chudy brunet o krzywym nosie, wyciągnął doń rękę:
 — Jak się macie, Garbaty. Musieliśmy was wezwać w jednej sprawie. Cóż się nie witacie? Przecie znacie tych towarzyszy?
 Wskazał na wysokiego robotnika i na dwóch innych. Murek ze zdziwieniem zwrócił się ku nim.
 — Konfrontacja! — przemknęło mu przez głowę i jednocześnie z radością stwierdził, że tamci nie poznają go wcale. W kawiarence było wtedy ciemnawo, Murek miał na sobie inne palto, no, i zarost.
 — W życiu ich nie widziałem — zapewnił z przekonaniem.
 — Ale oni was widzieli — perswazyjnie powiedział krzywonosy.
 — Być może.
 — Było. No, jakże, towarzysze? Poznajecie?... Towa-