Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/188

rzysz Garbaty zgolił wprawdzie wąsy i brodę, ale wy macie dobre oczy.
 Tamci milczeli. Wreszcie jeden z nich rozłożył ręce:
 — Jakby on, jakby nie on. Tamten był grubszy.
 — I wyższy — dodał drugi.
 Niespodziewanie Zimny zwrócił się do Murka:
 — Pokażcie-no waszą spluwę. Macie ją przy sobie?
 Na to oddawna był przygotowany. Stary swój Nagan zaraz pierwszego dnia schował za kaloryferem, w mieszkaniu Miki Bożyńskiej. Posiadanie broni, z której kule utkwiły w plecach Kuzyka, byłoby równoznaczne z wydaniem na siebie wyroku śmierci. Nieposiadanie żadnej, wywołałoby podejrzenie. To też wziął od Czabana jego browning i teraz podał go spokojnie Zimnemu ze słowami:
 — Ostrożnie, nabity.
 — A gdzie wasz Nagan?
 — Jaki Nagan?
 — No, przecie mieliście wydany z partji!
 — Ba! Kiedy! Przed dwoma laty już meldowałem o jego stracie.
 — Komu meldowaliście?
 — Towarzyszowi Bigelsteinowi i samemu towarzyszowi Kurmskiemu. Przy rewizji w pociągu, musiałem wyrzucić przez okno.
 — To łatwo sprawdzić, czyście meldowali! — groźnie zauważył Zimny.
 — Pewno, że łatwo! — czupurnie zawołał Murek. — A wy mnie, towarzyszu, nie straszcie, bo nie wiadomo, kto z nas lepszy komunista, wy, czy ja. A podrugie, czego wogóle odemnie chcecie?! Co ja takiego zrobiłem, że mnie bierzecie na spytki?!
 — Powoli, powoli! Nie podnoście głosu! Ja was od dawna miałem na oku.
 — A ja was od jeszcze dawniej! — krzyknął Murek.