Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/228

 — Nie rozumiem pana.
 Niecierpliwie machnął ręką:
 — Ach, mówię głupstwa. Nie warto zwracać na to uwagi.
 — Byłam doprawdy rozczulona. Pan ma złote serce. Tylko tak dobry człowiek może tak kochać dzieci.
 — Bajki.
 — Wcale nie bajki. Człowiek zły będzie unikał dzieci, będzie unikał zetknięcia się z czystością i świeżością.
 Wzruszył ramionami:
 — Przeciwnie. Tylko brudny szuka czystej i świeżej wody. Czystemu ona nie jest potrzebna... Ale nie mówmy o tem. Gdzież jest pani narzeczony? Dlaczego nie przyszedł.
 — On wogóle rzadko bywa u moich znajomych — nagle spoważniała Mika — a dziś miał przyjęcie u dyrektora Opery. To jest ważne dla jego karjery.
 — Czyż on nie więcej myśli o tej karjerze, niż o pani?
 — A czy mogę mu z tego zrobić zarzut? — odpowiedziała pytaniem.
 — Zarzutu nie. Zapewne. Jednak...
 — Co jednak?
 — Nie zachwycam się tym młodym człowiekiem.
 — Uprzedzenie — odpowiedziała bez przekonania. — Tomek nie umie sobie zjednywać ludzi. Nie dba o to.
 — A czemże zjednał panią? — zapytał z naciskiem.
 Mika uśmiechnęła się melancholijnie.
 — Czy to nie dziwniejsze, że ja go zjednałam? Czemże jestem wogóle?... Zwykłą przeciętną dziewczyną, ani specjalnie ładną, ani inteligentną...
 — No wie pani — zirytował się.
 — Pozatem jestem biedna.
 — A jednak on nie wart jednego spojrzenia pani. Chce pani, bym powiedział szczerze, co myślę?
 — Nie, nie! — przestraszyła się. — Nie trzeba. Zresztą