Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/232

 — No? — świdrował go wzrokiem Stawski.
 Murek przetarł czoło i nie patrząc nań, powiedział:
 — Muszę pozbyć się tej dziewczyny. Jeżeli dałoby się to zrobić, by wyjechała daleko, zagranicę, powiedzmy do Południowej Ameryki...
 — Dlaczego ma się nie dać?
 — Bo... bo, widzi pan, ona nie zechce. To musi być przeprowadzone wbrew jej woli.
 — Trochę gorzej, ale gdybyśmy nasze interesy emigracyjne przeprowadzali tylko wtedy, gdy nasz towar się na to dobrowolnie godzi, to byśmy już zbankrutowali — zaśmiał się Stawski.
 — Zapewne — przyznał Murek — ale co innego zwykła wiejska dziewucha, głupia i naiwna, a co innego ta. Pan nie ma pojęcia ile w niej sprytu! Zgóry ostrzegam: niebezpieczne ryzyko.
 — Bez ryzyka niema forsy. Więc ona nie zechce jechać?
 — Nie zechce.
 — Cóż, do cholery, czy taka przywiązana do ojczyzny?!
 — Przywiązana do mnie — ponuro odpowiedział Murek — a w dodatku... za dużo o mnie wie.
 — To źle.
 — Właśnie.
 — Ale niema takiego „źle“, skąd nie byłoby widać chociaż rąbeczka „dobrze“. Pogadajmy. Skoro ona dużo wie o panu, to ona wie też, że pan jest komunistą?
 — Wie.
 — Tedy łatwo może zrozumieć, że grozi panu ciupa. A zatem zrozumie też, że może pan być zmuszony do ucieczki. Prawda?
 — Prawda.
 — Więc pakujcie manatki i jazda. Choćby do Argentyny. Najlepiej do Argentyny, bo tam cała nasza centrala. A tam już ulokujesz ją pan bezpiecznie i możesz wracać.