Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/279

przejmował się jej nastrojami, irytowała go jednak świadomość, że Tunka wciąż myśli o Szułowskim.
 Wreszcie zatelefonował do doktora Sążnia i powiedział:
 — Jest tam u pana pacjent Szułowski. Otóż włóczy się on stale po całem uzdrowisku, co mi się nie podoba. Jeżeli jest chory, to powinien być zamknięty.
 — Nie, panie dyrektorze — odpowiedział lekarz. — Wskazana jest dla niego jak największa swoboda.
 — Ale ja sobie tego nie życzę! On mi wystrasza kuracjuszów swoją grobową miną i makabrycznym wyglądem. Zresztą tu nie może być dyskusji. Albo pan go zamknie, albo proszę go wypisać. Niech sobie jedzie, gdzie chce.
 — Zamknąć nie mogę. Byłoby to świadome szkodzenie zdrowiu pacjenta. Wobec tego wyślę zawiadomienie do jego matki. Tylko doprawdy nie wiem, jakie podać motywy...
 Murek oburzył się:
 — Panie doktorze, od tego się zajmuje kierownicze stanowisko, by dla dobra przedsiębiorstwa umieć znaleźć to, co trzeba. Dowidzenia i mam nadzieję, że za tydzień zawiadomi mię pan o wyjeździe Szułowskiego z Medany.
 Położył słuchawkę, nie chcąc słuchać dalszych objekcyj Sążnia. Nazajutrz jednak przekonał się, że lekarz ten nie umiał ustępować.
 Mianowicie, przy obiedzie Tunka zapytała:
 — Czy to prawda, kochanie, że kazałeś usunąć pana Szułowskiego?
 — Prawda — odpowiedział marszcząc brwi.
 — Spotkałam doktora Sążnia i martwi się z tego powodu.
 — Na zdrowie, niech się martwi.
 — Ale Szułowscy są w złych warunkach materjalnych. Nie stać ich na żadne dobre sanatorjum.
 — Cóż na to poradzę — wzruszył ramionami. — Pieniędzy im nie dam.
 — A właśnie o to chciałam cię prosić.