Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/307

 — Albo bezwartościowa makulatura, albo kilkaset tysięcy. Nie wiem. Otwórz i zobacz.
 Czaban rozciął kopertę, wyjął z niej drugą i z niej paczkę starannie złożonych papierów. Przejrzał kilka z brzegu, poczerwieniał i podniósł na Murka oczy:
 — Skąd to masz?
 — To obojętne. Mam i tyle.
 Czaban zagwizdał:
 — Fiu, fiu, nie wiedziałem, że ty takie ecie-pecie potrafisz... To poważna sprawa...
 Murek usiadł i zapalił papierosa, Czaban zaś systematycznie przeglądał papiery, arkusz po arkuszu.
 — To komplet? — zapytał.
 — Pełny komplet. Wystarczy każdemu. I nam też, jako bilet wolnej jazdy na szubienicę.
 — Daj spokój — skrzywił się Czaban i zastukał zgiętym palcem w drewniany spód szuflady. — Powiedz lepiej, czy tego szukają? Skradzione z fabryki?
 — Nie szukają, bo nie skradzione. Same kopje, fotografje i odpisy. Zresztą, gdyby nawet szukali, to od paru lat musieli już przestać.
 — Od paru lat? — z rozczarowaniem zapytał Czaban. — Więc to już może być nic nie warte?
 — Może być. Ale nie sądzę. Przekonamy się o tem, gdy znajdziemy kupca. Jeżeli oczywiście zechcesz ryzykować głową.
 — Co znaczy, czy zechcę? — wykrzyknął Czaban. — Muszę!
 Poderwał się z miejsca i zaczął chodzić po pokoju, mrucząc pod nosem:
 — Kto to kupi?... Kto to kupi?...
 Murek rozłożył ręce:
 — Nie wiem.