Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/308

 — Anglicy nie, Amerykanie też nie. Tu można brać w rachubę tylko Berlin i Moskwę.
 — Zapewne.
 Czaban zirytował się:
 — Zapewne! Zapewne! Ale jak to przeprowadzić, do jasnej cholery!
 — Tego już nie wiem.
 — Ba, to oczywiście postawiłoby nas na nogi... Hm... A może zrobić poprostu: pójść do ambasady i zaproponować?
 — Ale co?
 — No całe te papiery.
 — Zatem musiałbyś je zabrać ze sobą. Kota w worku nie kupią.
 — Więc zabiorę.
 Murek zaśmiał się:
 — Ale oni mogą wówczas wszystko zatrzymać i grosza nie dać. Co im zrobisz?
 — Psiakrew, racja.
 — Jeżeli zaś już mają te dane, kto ci zaręczy, że nie przyjdzie im do głowy oddać cię w ręce policji?
 — W jakim celu?
 — Czy ja wiem?.. Powiedzmy poto, by zjednać sobie polski rząd okazaniem takiej lojalności...
 — Zupełnie możliwe — przyznał Czaban.
 — Jest jeszcze jeden sposób, nad którym kiedyś zastanawiałem się.
 — Mianowicie?
 — Użyć pośrednika. Znam niejakiego Bigelsteina, adwokata. On jest z nimi w stałym kontakcie. Ale tu trzeba byłoby oddać mu przynajmniej połowę.
 — Niema gadania — zakrzyczał Czaban. — Zwarjowałeś?
 — No, więc ja już nic więcej nie wymyślę.
 Wstał, lecz Czaban go zatrzymał: