Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/309

 — Czekaj!... Jak sądzisz, czy telefonicznie możnaby porozumieć się bez obawy?
 — Nie radziłbym.
 — Żebym, psiakrew, którego z tych dyplomatów znał osobiście!
 — No, na to jest rada — zauważył Murek.
 — Jaka?
 — Możesz poznać kogo zechcesz.
 — W jaki sposób?
 — A chociażby zaprosić oficjalnie na obejrzenie Medany.
 Czaban klasnął w ręce:
 — To jest pomysł!
 — Ty go, powiedzmy, sprowadzisz tu. Facet będzie zwiedzał, oglądał, a w pewnym momencie powiesz mu z miejsca: Szanowny panie, tu, za temi oto drzwiami jest człowiek godny zaufania, człowiek, za którego osobiście ręczę. Ma on do pana interes.
 — No, i co dalej?
 — A no, pokażę mu w cztery oczy te papiery i zaproponuję kupno. Zgodzi się, to nazajutrz przyniesie forsę i zabierze, — nie zgodzi się, to nawet nie będzie wiedział, z kim rozmawiał, a ciebie sypnąć nie może, bo wyprzesz się wszystkiego i nic nam nie zrobią.
 — Rozumiem. Masz kepełe. Dowidzenia.
 — Dokąd?
 — Do Warszawy. Zatelefonuję, by cię uprzedzić. Gdzie chcesz z nim gadać, tutaj?
 — Za żadne skarby! Najlepiej w jednym z pokojów w kasynie. W razie czego będziesz mógł twierdzić, że był to ktoś całkiem ci nieznany, zwykły gość.
 — Wybornie. Czekaj telefonu — uścisnął jego rękę Czaban. — Jeżeli mi się poszczęści, wrócę z facetem.
 Jednak wyprawa Czabana nie odrazu powiodła się. Do-