Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/312

 Dyplomata zaśmiał się:
 — Owszem, wyobrażam sobie. Ale polski sztab myli się.
 — To może okazać się tylko w wypadku wojny.
 — Tak... No, a ile pan sobie obiecuje?
 — Czterysta tysięcy.
 — Lej rumuńskich?
 — Nie, złotych.
 Kiner wstał i wyciągnął do Murka rękę:
 — Żegnam pana. Tracimy czas. Widzę, że pan rzeczywiście nie jest fachowcem w tych sprawach. Suma, którą mógłbym zaproponować... Ach, szkoda czasu. Za takie materjały nie płaci się wyżej niż kilka tysięcy.
 — Fachowcem nie jestem — pakując papiery, chłodno powiedział Murek, ale wczoraj od kogoś, kto jest mniej niż pan zainteresowany w nabyciu tych rzeczy, słyszałem... sumę sześciocyfrową.
 — Optymista — wzruszył ramionami Kiner.
 — Optymista, zgadzam się, bo zdaje się mu, że trafił na naiwnego.
 — Więc mówmy serjo: ile pan żąda?
 — Czterysta tysięcy.
 — Panie, ależ to absurd!
 — Z tej kwoty mogę ustąpić dziesięć procent dla pana, jako prowizję.
 Kiner obrzucił Murka pogardliwem spojrzeniem.
 — Dziękuję panu, ale ja za swoją pracę pobieram pensję. Można być szpiegiem, a nie być jednocześnie łapownikiem.
 — To już mnie nie interesuje.
 — Zatem ile?
 — Zatem czterysta — uparcie powtórzył Murek. Tak go rozdrażniło to, że ten typek chciał mu zaimponować swoją moralnością, że teraz postanowił raczej zniszczyć wszystkie dokumenty, niż ustąpić mu bodaj pięć złotych.