Strona:Drugie życie doktora Murka (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/314

 Czaban wzruszył ramionami i burknął z wyraźnem niezadowoleniem:
 — Dajże spokój. Trudno. Stało się. Nie było innego sposobu.
 — Słuchaj teraz — wziął go za rękę Murek. — Czy ty naprawdę wierzysz, że nie można być uczciwym człowiekiem?
 — Do djabła z filozofowaniem...
 — Nie, ale odpowiedz!
 Czaban zamyślił się:
 — Zapewne, można. Ale najlepiej nie zastanawiać się nad podobnemi rzeczami. — Żyć, jak idzie, i koniec. Poco sobie psuć nerwy?... No, zabieraj się, jedziemy teraz gadać z Szubińskim o elektrowni. Idjota myśli, że nie mamy pieniędzy. Ładnie ich urządzimy, co?... Mówię ci, żeśmy się dobrali w korcu maku, a?...
 — Rzeczywiście, takich dwóch łajdaków nie łatwo znaleźć!...
 — Stulże gębę. Co cię ugryzło! Zawsze musi psuć mi humor. Chodźmy.
 Do wieczora załatwiali interesy w Warszawie. Czaban, poczuwszy w rękach pieniądze, odzyskał cały swój dawniejszy rozpęd, cały spryt i temperament, a nawet szczęście, bo udało się im przeprowadzić kilka nader korzystnych umów.
 — To jest prawdziwy skarb takie usposobienie — myślał Murek, przyglądając się teściowi. — On rzeczywiście z największego błota umie wyjść sucho. Przynajmniej nie widzi błota na sobie.
 Wieczorem Czaban wrócił do Medany, a Murek poszedł do Lipczyńskich. Od progu już przywitano go gratulacjami:
 — Winszujemy, winszujemy. Należało się to panu, ale jednak przyjemnie jest otrzymać taką satysfakcję.
 — Nie rozumiem o co chodzi — zaniepokoił się Murek.