Strona:Dym (Maria Konopnicka) 13.jpg

 Matka już była przy nim.
 — Co to? Co ci, synku, co? — pytała troskliwie.
 Nie odpowiadał. Patrzał na nią szeroko otwartemi oczyma, usta miał drżące, czoło w zimnym pocie. Rozpięta na piersiach koszula podnosiła się od mocnych, głośnych prawie uderzeń serca.
 Objęła go ramionami matka.
 — Co ci to, synku, co ci to? — pytała, tuląc chłopaka, jakby małe dziecko.
 Długo uspokoić się nie mógł.
 — Nic, mamo — przemówił nareszcie z widocznym wysiłkiem — nic... — Tylko śniło mi się... że... piorun uderzył we mnie.
 Wdowa ścierpła. Ale nie dała tego poznać po sobie synowi. Chciała przemówić, głos uwiązł jej w piersi.
 Chłopak siedział na tapczanie sztywny, prosty, patrząc przed siebie wystraszonym wzrokiem.
 — Piorun, mamo — mówił cichym, urywanym głosem — taki czerwony, straszny, jak smok. Na piersi mi padł, mamo... taki straszny... czerwony...
 Umilkł i dyszał głośno.
 Wdowa opanowała się jakoś.
 — Co tam, synku! — mówiła, głaszcząc go po rozpalonym policzku. — Co tam!... Sen mara, Bóg wiara. Co tam, synku!
 A gdy chłopcu głośno zaszczękały zęby, przysiadła przy nim, przycisnęła głowę jego do swych wyschłych piersi i tak go kołysała, jak kiedy niemowlęciem był.