Rzymski, brat rodzony Kw. Titiniusza[1], twego sędziego, że ci dał pieniądze. Odczytaj, świadectwo K. Fanniusza. Nie wierzcie świadectwu K. Fanniusza: nie wierz, Kw. Titiniuszu, bratu twemu K. Fanniuszowi; powiedział bowiem rzecz niepodobną do wiary: K. Werresa o chciwość i śmiałość oskarża: wady, które raczej do kogo innego niż do niego stosować się zdają.
Zeznał Kw. Tadiusz, poufały ojca jego przyjaciel, z imienia i rodu matce nie obcy, i przyniesionemi xięgami rachunkowemi udowodnił, ze mu dał pieniądze. Odczytaj. Rachunki Kw. Tadiusza. Nie będzieli dana wiara rachunkom Kw. Tadiusza i jego świadectwu? Czegóż w sądach trzymać się będziem? Świadectwu zacnych osób, rachunkom uczciwych ludzi nie wierzyć, nie jestże to samo co wszystkim wszystkich wykroczeń i złych uczynków pozwalać? Mamże mówić o codziennych rozmowach i narzekaniu ludu Rzymskiego? o jego najhaniebniejszej kradzieży, czyli raczej o nadzwyczajnym i niesłychanym rozboju? Nie ośmieliłże on się w świątyni Kastora[2], najwięcej odwiedzanym i najsławniejszym gmachu, w świątyni, który lud Rzymski codzień ma przed oczyma, dokąd często senat się zwołuje, gdzie w licznych zgromadzeniach odbywają się każdego dnia w ważnych sprawach obrady, w takiem miejscu, w zgiełku ludzi rozmawiających, wieczny pomnik swej bezczelności zostawić?
L. Utrzymanie w dobrym stanie świątyni Kastora miał sobie poruczone P. Juniusz przez konsulów, L. Syllę i Kw. Metella[3]. Ten umierając zostawił sierotę, maleńkiego syna. Gdy konsulowie, L. Oktawiusz i K. Aureliusz[4], gmachy święte w przedsiebierstwo oddali, a stanu budowli ich wszystkich rozpoznać nie mogli, niemniej jak pretorowie, K. Sacerdos i M. Cesiusz, którym to było polecone; postanowił senat aby pretorowie, K. Werres i P. Celiusz, te gmachy, których stanu nie rozpoznano i nie osądzono, roz-
- ↑ Manucyusz domyśla się że Titiniusz, brat Fanniusza, wszedłszy przez przysposobienie do familii Titiniuszów, przybrał ich nazwisko.
- ↑ Świątynia Kastora stała na Forum pod górą Palatyńską, wzniesiona przez dyktatora Postumiusza dla dopełnienia ślubu uczynionego w czasie wojny z Latynami, poświęcona przez jego syna roku 273 od założenia Rzymu. Livius, II, 42.
- ↑ Roku 80 przed Chr., w którym ponieważ nie było cenzorów, do których to należało, konsulowie poruczyli to Juniuszowi za pewną summę, której bezpieczeństwo oparte było na jego majątku.
- ↑ Roku 75 przed Chr.
