przynieść rzecz lepiej udowodnioną? przyprowadzić do sądu oskarżonego słuszniej potępionego? Ale czyim sądem potępionego? tych, którym ci, co większej surowości w sądach żądają, władzę sądowniczą powierzyć za rzecz potrzebną uznają, — sądem dzierżawców dochodów publicznych, których lud za sędziów żąda, o których, żeby byli naszymi sędziami, wniosek do prawa podany widzimy przez człowieka, nie należącego do naszego, ani do rycerskiego stanu, ale pochodzącego z najcelniejszej szlachty[1]. Deputaci dzierżawców dziesięcin, to jest naczelnicy i prawie senatorowie dzierżawców publicznych dochodów, postanowili sprzątnąć owe pisma. Z pomiędzy tam przytomnych znam, i za świadków postawić mogę, ludzi bardzo zacnych i bogatych, przedniejszych mężów' stanu rycerskiego, na których znaczeniu mowa i pow ody ogłosiciela wniosku do prawa głównie się opierają. Wystąpią na środek, powiedzą co postanowili, i, jeśli ich dobrze znam, jestem pewny że prawdę powiedzą. Listy do spółki pisane zataić mogli: głosu sumienia i uczciwości przytłumić nie mogą. Tak tedy Rzymscy rycerze potępili cię swoim wyrokiem, chociaż życzyli sobie abyś wyrokiem tych tu sędziów potępion nie był. Do was należy teraz rozważyć, czy wolicie pójść za ich życzeniem, czy za ich wyrokiem.
LXX1I. Ale zobaczysz na coć się przyda gorliwość twoich przyjaciół, twoja ostrożność, dobre chęci spółdzierżawców. Powiem nieco otwarciej; bo już się nie boję żeby kto nie myślał, żem się więcej jako oskarżyciel, niżeli jako szczery człowiek wyraził. Gdyby naczelnicy, stosownie do postanowienia dzierżawców dziesięcin, nic uchylili na stronę tych listów, tylebym tylko mógł przeciw tobie powiedzieć, ilebym w nich znalazł: teraz, po tem postanowieniu i uchyleniu tych listów', tyle mi wolno powiedzieć, ile mogę, tyle sędziemu wolno powziąć podejrzenia, ile chce. Powiadam tedy żeś ogromną ilość złota, srebra, kości słoniowej, purpury, wiele bardzo materyj Melitensów[2], siła kobierców, siła sprzętów Dcliaekich, siła naczyń Korynckich, wiele lasztów zboża, ogromną moc miodu, z Sy-
