już mimo się puszczają i o to nie dbają. Usługami i wiernością dokazali, że lud Rzymski nie upoważnia nikogo do ich obdzierania. Chciwości niewielkiej liczby osób mogli poniekąd zadosyć uczynić, lubo jej oprzeć się nie zdołali; ale teraz odjęta już im możność nie tylko oporu, ale nawet dalszego dostarczania. Ula tego nie stoję o swój majątek, nie żądają zwrotu swych pieniędzy, chociaż ten sąd na to jest postanowiony; zrzekają się ich i ustępują. W tem oto odzieniu uciekają się do was: patrzcie, patrzcie, sędziów ie, na ubiór żałoby i ubóztwa sprzymierzeńców.
XLIX. Oto Stenius z Termów, z rozczochranemi włosami, w lichem odzieniu, któregoś, Werresie, cały dom złupił, nie wzmiankuje o twojem łupieztwie, osoby swmjej od ciebie domaga się i nic więcej; tak bowiem byłeś samowolny i niegodziwy, żeś go wypędził z jego ojczystego miasta, gdzie dla swych cnót i dobrodziejstw pierwsze zajmował miejsce. Oto Dexio, którego przed sobą widzicie, nie żąda od ciebie coś miastu Tyndaris, coś jemu wydarł, ale nieszczęśliwy upomina się u ciebie o swego jedynego, cnotliwego, niewinnego syna: nie chce zanieść do domu pieniędzy z summy, na jaką zdzierstwa twoje oszacowane będą, ale ze zguby twojej niejaką pociechę popiołom i kościom syna. Oto starzec Eubulidas, taką drogę i tyle trudów przy schyłku życia podjął, nie żeby co z majątku swego odzyskał, lecz żeby temi samemi oczyma, któremi na krwią oblany kark syna swego patrzał, ciebie potępionego oglądał.
Gdyby L. Metellus był pozwolił, sędziowie, ich matki, żony, siostry, tuby przybyły. Jedna z nich, gdym się w nocy do Heraklei zbliżał, wyszła naprzeciw mnie ze wszystkiemi matronami tego miasta przy świetle wielu pochodni: nazywając mnie swoim zbawcą, ciebie swoim katem, powtarzając imię syna, rzuciła mi się do nóg ta nieszczęśliwa, jak gdybym jej syna mógł wskrzesić. Wychodziły także na moje spotkanie w innych miastach podeszłego wieku matki i maluczkie dzieci tych nieszczęśliwych: wiek niemowlęcy i wiek zgrzybiały wzywał mojej pilności i troskliwości, waszego wsparcia i miłosierdzia.
Tak tedy, sędziowie, tę mi skargę Sycylia przed wszystkiemi innemi zleciła. Łzami wzruszony, nie żądzą sław y skłoniony, do tej sprawy przystąpiłem: żeby niesprawiedliwe potępienie, żeby więzienie, żeby kajdany, żeby chłosta, żeby topory, żeby męczarnia sprzymierzeńców, żeby krew niewinnych, żeby nawet martwe ciała
Strona:Dzieła M. T. Cycerona tłum. Rykaczewski t. 1 Mowy.djvu/538
Wystąpił problem z korektą tej strony.
