cię w odziedziczonej spółce oszukał! i tegoś osądził godnym swego zaufania, którego wyzutym ze czci i całego majątku być rozumiałeś.
Nie dowierzałem sobie, K. Akwilliuszu, bym ze statecznym i niezachwianym umysłem mógł w tej sprawie stanąć. Myślałem sobie że, gdy Hortensiusz przeciw mnie mówić, gdy Filippus pilnie przysłuchiwać się będzie, z lękliwości w wielu się rzeczach usterknę. Mówiłem obecnemu tu Kw. Roscyuszowi[1], którego siostra jest za P. Kwincyuszem, gdy mnie prosił i usilnie nalegał bym jego szwagra bronił, że mi niezmiernie trudno przeciw takim mowcom nie tylko tak ważną przeprowadzić sprawę, ale nawet słowo wymówić. Gdy usilniej jeszcze nalegał, powiedziałem mu w przyjacielskiej poufałości, że miałbym tego aktora za bezczelnego, któryby przed nim z gestami chciał się popisywać; ci zaś coby z nim szli o pierwszeństwo, chociażby zdawali się wprzód posiadać cokolwiek zdrowego rozsądku i talentu, straciliby te zalety: owoż żeby i mnie mającego mówić przeciw takiemu mistrzowi co podobnego nie spotkało, lękam się.
XXV. Wtedy mi Roscyusz wiele innych rzeczy dla dodania mi odwagi powiedział: ale zaiste choćby mi nic nie powiedział, samą cichą usilnością w oddaniu usługi i gorliwością o dobro swego powinowatego każdegoby poruszył. Albowiem będąc takim artystą, iż sam jeden tylko zdaje się na to zasługiwać, aby był na scenie widzianym, jest zarazem takim obywatelem, iż nikt nad niego nie zdaje się być godniejszym nigdy się na niej nie pokazywać. «Mimo to jednak, rzecze do mnie, co na to powiesz, jeśli masz taką sprawę, w której to tylko trzeba okazać, że nikt w dwóch a najwięcej w trzech dniach siedmset mil[2] przebiedz nie może? obawiaszże się jeszcze byś tego przeciw Hortensiuszowi dowieść nie mógł?» Bynajmniej, odpowiedziałem, ale coż to do rzeczy? «Ba i bardzo do rzeczy, bo na tem sprawa zależy.» Jak to? Opowiedział mi potem taką okoliczność i oraz taki Newiusza postępek, o którym dość tylko wspomnieć, żeby go potępić. Proszę cię, K. Akwilliuszu, i was, co w tym sądzie
