opuszcza. Przebiega podług spisów cenzorskich cała Sycylią, nie pomija żadnego budynku, żadnego kawałka gruntu. Słyszeliście że trybun ludu ogłosił tę licytację ludu Rzymskiego, i na miesiąc styczeń naznaczył: nie wątpicie zapewne że ci, którzy orężem i walecznością te posiadłości zdobyli, dla tego ich na rzecz skarbu nie przedali, żebyśmy mieli co przedawać dla rozdawania ludowi.
Patrzcie teraz jak daleko i z większą niż wprzód otwartością postąpił. Okazałem[1] jak ci ludzie w pierwszej części swego prawa zaczepili Pompejusza; teraz sami wyjawią swoje zamiary. Każą przedać grunta mieszkańców Attalii i Olimpu[2], które zwycięztwo dzielnego męża, Serwiliusza, do posiadłości ludu Rzymskiego przyłączyło; potem dobra królewskie w Macedonii, które częścią walecznością T. Flaminiusza, częścią L. Paula[3], zwycięzcy Perseusza, nabyte zostały; następnie bogaty i żyzny obwód Koryntu, który pod szczęśliwem dowództwem L. Mummiusza do dóbr ludu Rzymskiego przybył; dalej grunta w okolicach Nowej Kartaginy w Hiszpanii niezrównanem męztwem obu Scypionów[4] w posiadanie wzięte; chcą nakoniec przedać nawet dawną Kartaginę, którą Publiusz Afrykański obnażoną z domów i murów, bądź na pamiątkę
- ↑ Okazał to Cycero w części lej mowy, która zaginęła, gdzie mówiąc zapewne o artykule wyłączającym od urzędu decemwira nieobecnych na wyborach kandydatów, powiedział że twórcy tego projektu do prawa usunęli tem samem Pompejusza, wojującego wtenczas w Azy i z Mitrydatesem.
- ↑ Attalia, miasto nadmorskie Pamfilu, Olimp w Licyi, oba zdobyte przez Serwiliusza Izauryka w wojnie z morskimi rozbójnikami, którą on przez lat cztery, od roku 78 do 74, w tamtych stronach prowadził, a Pompejusz w kilka lat potem ukończył.
- ↑ Flaminiusz nie zdobył żadnych dóbr w Macedonii, tylko zwyciężywszy roku 197 jej króla Filipa na wzgórkach Cynoscefalos, utorował drogę do jej zdobycia. — Paulus Emiliusz pokonawszy Perseusza pod Pydną roku 108, podzielił Macedonią na cztery wolne Rzeczypospolite. Livius, XLV, 29. Dopiero Metellus Macedonicus zwycięży wszy Adryskusa, udającego się za syna Perseusza, zamienił ją roku li8 w prowincją. Livius, epitome, 50. Florus, II, 14.
- ↑ Nie jest tu mowa o samych tylko dwóch braciach, P. i Kn. Scypionach, którzy pierwsi w Hiszpanii z Kartagińczykami wojowali i oba tamże zginęli, ale i o synu P. Scypiona, starszym Scypionie Afrykańskim, który zdobył Nową Kartaginę roku 210.
