I. Jestto, Rzymianie, zwyczajem od przodków przyjętym, że ci, którzy otrzymali z łaski waszej prawo zachowania rodzinie swych obrazów[1], mając pierwszą mowę z podziękowaniem za wasze dobrodziejstwo, łączą w niej pochwałę swych przodków. Okazuje się czasem z takiej mowy, że niektórzy znaleźli się godni dostojeństw swych przodków: drudzy zaś takie po największej części ugruntowali o sobie mniemanie, że ich przodkom tak się wiele od was należy, że i im cokolwiek z tego długu w nagrodzie dostać się może. Co do mnie, nie jest mi dano mówić przed wami o moich przodkach, nie żeby nie mieli takich przymiotów, jakie we mnie, z ich krwi zrodzonym i podług ich nauk wychowanym, widzicie, lecz że im zalet z nadanych przez was świetnych urzędów niedostawało. O sobie samym przed wami mówić, boje się żeby nie było zarozumiałością, milczeć niewdzięcznością; ho jeżeli z jednej strony przykro jest bardzo wyliczać usiłowania, przez jakie tej godności dostąpiłem,
- ↑ Takimi byli wyżsi urzędnicy, konsulowie, pretorowie, edylowie. Obrazy przodków były figury woskowe w przedpokoju, atrium’, stawiane.
