Ziemi[1]. Na łykach Wakkowych był dom M. Wakka, który na skarb zabrano i rozrzucono, ażeby jego zbrodnia napiętnowana nazwiskiem gruntu zachowała się w pamięci[2]. M. Manliusz odparłszy szturm Gallów od Kapitolu, dokąd wedrzeć się chcieli,, nie poprzestał na chwale tego czynu; przekonanego o zamysł osiągnienia władzy królewskiej dom zburzono, i dotąd jeszcze widzicie plac zarosły dwoma gajami[3]. Jaką tedy karę przodkowie nasi jak najcięższą w mniemaniu swojem na występnych i bezbożnych obywatelów postanowić mogli, taką ja mam ponieść, wycierpieć, aby się zdawało naszym potomkom, żem nie przytłumił najokropniejszy spisek, lecz sam byłem jego sprawcą i hersztem! Będzieli mogła godność ludu Rzymskiego znieść taką plamę sprzecznych wyroków, póki senat potrwa, póki wy, kapłani, AV radzie Rzeczypospolitej przodkować będziecie, żeby dom M. Tulliusza Cycerona pomieszczony był w jednym rządzie z domem Fulwiusza Flakka na pamiątkę publicznie ustanowionej kary? M. Flakkus, ponieważ spiknął się; z K. Grachem przeciw Rzeczypospolitej, na mocy uchwały senatu zabity został, dom jego na skarb zabrany i zburzony[4], i nieco polem na tym gruncie Kw. Katulus zbudował portyk z łupów zdobytych na Cymbrach[5]. A la jędza z pochodnią w ręku, ten szaleniec wichrzący w ojczyźnie, opanowawszy i ujarzmiwszy Rzym pod wodzą Pizona i Gabiniusza, zarazem i pomnik znakomitego zmarłego obywatela obalił, i dom mój pod jedno prawo z domem Al. Flakka podciągnął, tak iż jaką karą senat dotknął burzyciela Rzeczypospolitej, taką samą Klodiusz ucisnąwszy senat ukarał obywatela, którego senatorowie ogłosili obrońcą ojczyzny.
XXXIX. Dozwolicież tedy aby na górze Palatyńskiej, w najpiękniejszej części miasta, ten portyk pozostał w potomne wieki dla wszystkich narodów świadkiem niewzruszonym wściekłości trybuna, zbrodni konsulów, okrucieństwa sprzysiężonych, kieski Rzeczypospo-
