z tamtym związku. «Ale zarzucono mu tę same winę, o jaką was oskarżono.» Przyznaję; ale dowiedziono także listami K. Koskoniusza i zeznaniem wielu świadków, że namawiał do buntu legią w Illiryi: o to był oskarżony, o to sądzony, a wina jego podpadła pod prawo obrażonego majestatu. «Ale podejrzenie o wziątek wiele mu zaszkodziło.» Jestto tylko domysł, a jeżeli wolno domysły przytaczać, zobacz ozy mój domysł nie jest podobniejszy do prawdy. Bo ja tak rozumiem, że zapozwany Bulbus tym łatwiej został potępiony, że był niecnym, haniebnym, wielu przestępstwami splamionym człowiekiem. Ale ty wybierasz z całej sprawy Bulba coć najdogodniejsze, i utrzymujesz że zatem poszli sędziowie.
XXXVI. Dla tego ów wyrok na Pulba wydany nie może więcej szkodzić naszej sprawie, jak owe inne przez oskarżyciela przywiedzione, na P. Popilliusza i T. Guttę wydane wyroki. Oni odpowiadali za nieprawne zabieganie urzędów, będąc zapozwani przez tych, którzy sami za to wykroczenie, skazani byli, których, jak sądzę, nie dla lego uwolniono od zasłużonej kary, iż dowiedli że Popilliusz i Gutta pieniądze za wyrok wzięli, lecz iż przekonali sędziów, że drugich zganili w czem sami wykroczyli, że zatem należy im się nagroda prawem przyobiecana[1]. Dla tego nikt, zdaje mi się, nie wątpi, że owo skazanie za nieprawne zabieganie urzędów nie ma żadnego związku ze sprawą Kluencyusza, ani z waszym sądem.
Co znowu rozumieć o potępieniu Stalena? Nie mówię teraz, sędziowie, co nie wiem czy powiedzieć należy, że został potępiony za przestępstwo obrażonego majestatu. Nie czytam świadectw przeciw’ Stalenowi złożonych przez najzacniejszych ludzi, którzy u M. Emiliusza, sławnego męża, byli legatami, pułkownikami jazdy, trybunami wojskowymi, którzy w zeznaniach swoich jasno okazali, że za jego szczególniej poduszczeniem, kiedy był Kwestorem, wszczął się bunt w wojsku. Nie czytam także świadectw złożonych o summie 600,000 sestercyów, którą wziął dla przekupienia sędziów w sprawie
- ↑ Prawo o kabałach sejmikowych karało winą pieniężną i odjęciem nieprawnie otrzymanego urzędu. Ale jeśli kto za to skazany mógł dowieść drugiemu podobne wykroczenie, wolny był od kary i do dawnego stanu przywrócony, restituebatur in integrum. Prawo Tulliuszowe postanowione przez Cycerona za jego konsulatu, obostrzyło tę karę, dodając dziesięcioletnie wygnanie na otrzymującego urząd przez przekupstwo sejmikowe.
