w najsłodszych wyrazach, prosząc go żeby się z Krassem pojednał. Nie mógł się Cycero oprzeć naleganiom tak znakomitych osób, dla których powolność zamieniła się w nim w drogą naturę. Krassus zaprosił się do niego na wieczerzę do ogrodów jego zięcia Krassipeda, i tam się z nim pojednał; «a żeby, powiada Cycero, cały lud Rzymski był świadkiem naszego pojednania, z pośrodka prawie mojej rodziny do swej prowincyi pojechał.» Epist. fam. I, 9. Mimo tak szczere pojednanie, pożegnał nasz mówca odjeżdżającego na wielkorządy Syryi Krassa temi słowy w liście do Attyka: O hominem nequam! Cicero ad Atticum, IV, 13.
| Z roku 54, za konsulatu | L. Domicyusza Ahenobarba Appiusza Klaudiusza Pulchra. |
4. Za M. Licyniuszem Krassem. W kilka dni po wejściu w urzędowanie nowych konsulów, nieprzyjaciele Krassa powstali przeciw niemu w senacie, żądając odjęcia mu wielkorządów Syryi, które mu się dostały po Gabiniuszu, a jeśliby się na to senat nie zgodził, żeby mu tylko dano dowództwo nad wojskiem w wojnie z Partami. Pojednany niedawno Cycero z Krassem, w tak mocnych przemówił za nim wyrazach, że to żądanie senat odrzucił. Dowiadujemy się o tej mowie z listu Cycerona do Krassa, w którym zdając sprawę z tych obrad powiada, że złożył publiczne świadectwo szczerego z nim pojednania. Epist. fam. V, 8.
5. Przeciw królowi Anliochowi. Antioch Azyatyk, syn Antiocha Euzeba, straciwszy Syryą od Rzymian mu zabraną, utrzymał się tylko przy Koinagenic, z miastem stołecznem Samosata, i dostał w podarunku od Pompejusza wojującego z Mitrydatem, miasto Scleucyą, od Cezara tytuł sprzymierzeńca i przyjaciela ludu Rzymskiego. Stara! się tego roku o potwierdzenie tego obojga. Konsul Appiusz Klaudiusz Pulcher, ściśle złączony z tryumwirami, przychylny jego żądaniu złożył senatowi raport. Ale Cycero, niewiadomo dla jakich powodów, skłonił senat nie tylko do odrzucenia żądania króla Antiocha, ale do odjęcia mu miasta Zeugma, potrzebnego Rzymianom dla obrony Syryi ze strony Eufratu od Partów. Cicero ad Quintum, II, 12.
6. Za mieszkańcami miasta Reate. Interamnowie przekopawszy przed dziesiątkiem lat górę dla rozszerzenia jeziora Velinus (lago di Terni), odwrócili wodę do rzeki Naru, skrapiającą przedtem pola Reatynów. Ci zanieśli o to skargę do senatu. Konsul Appiusz zjechał do Reate z dziesięcią komissarzami. Bronił przed nimi Cycero sprawy Reatynów, która niewiadomo jak się skończyła. Cicero ad Atticum, IV, 15.
7. Za K. Messiuszem. K. Messiusz będąc trybunem ludu za konsulatu P. Leutula Spinthera i Kw. Cecyliusza Metella Neposa, roku 57, wiele mów za Cyceronem powiedział, i niemało się przyczynił do jego przywołania, jak to widzieliśmy w mowie po powrocie imanej w senacie, 8. Był polem legatem Cezara
