wiem na inne jego zarzuty, wprzód o przyjaźni, o której zgwałcenie mnie pomawia, co uważam za najcięższe obwinienie, kilka słów powiem.
II. Żalił się, że nie wiem kiedy stanąłem przeciw niemu. Nie miałżem stanąć w obronie krewnego i przyjaciela przeciw obcemu? stanąć przeciw łasce pozyskanej nie nadzieją przyszłych zalet, ale wdziękami młodocianego wieku? stanąć przeciw niesprawiedliwemu postanowieniu, otrzymanemu za wstawieniem się przedajnego trybuna, nie edyktem pretora[1]? Ale dla tego zapewne odnowiłeś pamięć tej sprawy, żebyś się przypodobał ludziom najniższego stanu, przypominając im, żeś był zięciem wyzwoleńca, że dzieci twoje były wnukami wyzwoleńca, Kw. Fadiusza[2].
Ale poddałeś się pod moję dyscyplinę (tak się bowiem wyrażasz), do domuś mego chadzał[3]. Gdybyś tak uczynił, lepsza byłaby twoja reputacya, lepsze obyczaje; ale tak nie uczyniłeś, a choćbyś chciał, K. Kurio nie pozwoliłby na to[4].
Powiedziałeś, że dla mnie przestałeś starać się o urząd augura[5].
- ↑ Kogo bronił Cycero, w jakiej sprawie i kiedy, wszystko to nam niewiadomo.
- ↑ Antoniusz pojął w małżeństwo pierwszym ślubem Fadią, córkę wyzwoleńca Kw. Fadiusza, krewną Septymii, której mężem był Syka, przyjaciel Cycerona. Żeby ich nie urazić, Cycero wyrzucił za radą Attyka ich imiona z poprawionej tej mowy. Cicero ad Atticum, XVI, 11.
- ↑ Antoniusz polecony przez ojca Cyceronowi, był w młodości jego przyjacielem. Obacz list Cycerona do Antoniusza między listami do Attyka, XIV, 13. Przybywszy z Syryi od Gabiniusza, starał się o kwesturę pod opieką Cycerona. Obacz mowę za Milonem, 15. Ale ożeniwszy się z Fulwią, wdową po Klodiuszu i Kurionie, śmiertelną nieprzyjaciółką Cycerona, zerwał z nim związki przyjaźni.
- ↑ K. Skryboniusz Kurio, towarzysz rozpusty młodego Antoniusza, będąc kwestorem w Azyi 53 roku odbierał listy od Cycerona, który go chciał utrzymać na stronie senatu. Zostawszy trybunem 50 roku, zaprzedał się Cezarowi, jak mówi Velleius Paterculus, II, 48, za dziesięć milionów sestercyów, a kiedy senat postanowieniem z dnia 6 stycznia 49 roku kazał Cezarowi rozpuścić wojsko, uciekł do niego z Rzymu wraz z Antoniuszem, i zginął w jego sprawie w Afryce. Obacz o nim Cic. Brutus, 81. Caesar, de bello civili, II, 38-42. Appian, Wojny domowe, II, 5, 7. Velleius Paterculus, II, 48. Dio Cassius, XLI.
- ↑ Cycero został jednozgodnie powołany do zgromadzenia augurów 52 roku na miejsce młodego P. Krassa, który zginął roku 53 z ojcem w bitwie z Partami.
